HIS - Niall Horan Fanfiction: #3

Cześć Wam! :D

Tak jak obiecałam, mam dla Was kolejną część 3 rozdziału opowiadania. Kolejny postaram się dodać w weekend ;) Mam nadzieję, że się Wam spodoba x

Jeśli chcecie być informowani o nowych rozdziałach wystarczy napisać nazwę z tt w komentarzu lub dodać do obserwowanych (po prawej). Zależy mi na Waszej opinii, więc jeśli przeczytasz to proszę o komentarz pod rozdziałem. To naprawdę motywuje, a chcę rozkręcić bloga, na pewno mnie rozumiecie :)

Miłego czytania ; *

Nie byłem poważnie ranny. Złamałem ramię i miałem wstrząs mózgu, parę skaleczeń i siniaków. Najgorszy był widok Grega w szpitalu. Jego ciało było ciężko ranne. To był przerażający widok, nie potrafię wyprzeć go z głowy.

Spojrzałam przed siebie na Denise i Theo, którzy siedzieli w pierwszym rzędzie. Denise zaczęła głośno płakać, chwytając przy tym swojego syna. Mama zabrało Theo z jej ramion, a potem Denise rzuciła się na podłogę, zawodząc „Greg…Greg, wracaj!”

Czemu nie poszedłem?

Widziałem jak rodzice zabrali ją z pogrzebu, krzyczała imię mojego brata, kiedy wleczono ją po przejściu. Weszła do innego pokoju, nie było mowy, żeby wyszła wprost do fanów.

Jego oczy była zamknięta, a twarz pokryta była makijażem. Próbowali ukryć wszystkie skaleczenie i siniaki, ale wciąż były widoczne spod makijażu. Spojrzałem na resztę jego ciała. Miał na sobie garnitur, a włosy uczesano idealnie. To nie był Greg. Spojrzałem na dół i zobaczyłem, że pół ramienia zostało odcięte. Pewnie amputowano mu rękę, ponieważ była zmasakrowana. Ujrzałem, że próbowali ukryć tak dużo jak to możliwe. Nie chciałem patrzeć pod ubrania.

Pod ubraniem musiała być cała krew. Co jeśli jego brzuch był rozcięty? Co jeśli jego wnętrzności próbowały wydostać się na zewnątrz, trzymane jedynie przez parę szwów? Co jeśli pod ubraniem była krew, dużo krwi płynącej po ciele? Co jeśli obróciłbym jego głowę i zobaczył wgniecenie z tyłu głowy, gdzie został uderzony?

To zbyt duży cios. To za dużo. To za dużo. Nie mogę tego znosić dłużej. Zabiłem Grega. Widziałem jak umierał i nic z tym nie zrobiłem. Pozwoliłem mu prowadzić, miał żonę i dziecko. Denise jest wdową, a Theo będzie dorastać bez ojca. Moi rodzice nigdy nie będą tacy sami. To wszystko moja wina. Muszę umrzeć.

Musiałem wydostać się z tego z baru. Czułem napływające łzy. Nie płacz. Nie płacz. Nie płacz. Jeśli to zrobię, wszystko mnie uderzy. Muszę stąd wyjść – Hey Zayn, wychodzę zaczerpnąć świeżego powietrza, zaraz wrócę – kłamstwa.

- Okay – odpowiedział Zayn i poszedłem do tylnego wyjścia, tak by paparazzi mnie nie zauważyli. Zarzuciłem kaptur na głowę, schowałem ręce do kieszeni. A potem załamałem się.

Łzy spływały mi po twarzy, kiedy w głowie powtarzałem słowa - Zabiłem Grega. Widziałem jak umierał i nic z tym nie zrobiłem. Pozwoliłem mu prowadzić, miał żonę i dziecko. Denise jest wdową, a Theo będzie dorastać bez ojca. Moi rodzice nigdy nie będą tacy sami. To wszystko moja wina. Muszę umrzeć.

Zabiłem go. Muszę umrzeć. Muszę iść do piekła. Nie zasługuję na nic innego w życiu.

Łaziłem bez celu ulicami, mając nadzieję, że coś złego mi się przydarzy. Zacząłem przechodzić przez ulicę, gapiąc się na samochody. Co jeśli skoczę pod samochód? Nie, to zniszczy życie kogoś innego. Nie mogę nikogo zranić. Przeszedłem przez ulicę i kontynuowałem spacer. Łzy nadchodziły, myśli kłębiły mi się w głowie, a jedynym sposobem, żeby je zatrzymać było samobójstwo. Samobójstwo to odpowiedź.

Nagle zobaczyłem most. Był wysoki i długi. To jest to, mój bilet to piekła. Szybko poszedłem na most, kiedy byłem w połowie, spojrzałem w dół na wodę. To byłoby proste. Wspiąłbym się na barierkę, a potem skoczył. Byłbym dobry na wieki. Byłbym martwy. Byłbym szczęśliwy.

Wziąłem głęboki oddech, odpychając myśli o rodzicach, chłopakach i fanach. Zrozumieją. Proszę pozwól im zrozumieć, po prostu nie mogę dalej tak robić. Nie mogę tak dalej żyć. Chcę tego, dobrze?

Położyłem nogę w przerwie między barierkami i podniosłem drugą. Wystarczy wspiąć się na szczyt i skoczyć. Kiedy miałem to zrobić, usłyszałem pociągnięcie nosem, odgłos szlochania. Odwróciłem się i parę metrów dalej ujrzałem dziewczynę. Wyglądała na 16 albo 17 lat, była naprawdę młoda. Jej średniej długości, kręcone, ciemne blond włosy rozwiał wiatr. Jej twarz była bez skazy i miała na sobie dużo makijażu. Jej usta były jasno czerwone, ale tusz do rzęs i eyeliner spływał jej po policzkach. Ona płakała. Co było dziwne, miała na sobie długą, błyszczącą wieczorową suknię. Wyglądała jakby wracała z jakiejś ekskluzywnej imprezy. Kim była?

Nagle zobaczyłem jak wspina się na górę barierek, jej obcasy próbowała dopasować do przerw. Właśnie wtedy uświadomiłem sobie co ta idealna dziewczyna chce zrobić. Próbowała się zabić. Moje oczy się rozszerzyły i mogłem myśleć tylko o niej. Miała zamiar się zabić. Ta nieskazitelna dziewczyna nie zasługuje na śmierć. Nie zasługuje, żeby płakać. Nikt na to nie zasługuje. Szybko pobiegłem do niej i ściągnąłem ją z krawędzi, zanim mogła skoczyć. Oboje upadliśmy na ziemię, wyglądała na bardzo zszokowaną. Zerwałem się na równe nogi, a ona gapiła się na mnie.

Miała piękne piwne oczy, w których błyszczały łzy. Ale wyglądały tak pusto. Przeszła tak dużo, ale to zrobiło ją jeszcze piękniejszą. Jest wojowniczką, wiem to.

- J-jestem – zacząłem, ale moje nogi zaczęły się uginać pode mną. Otoczenie zaczęło wirować i nie mogłem wytrzymać dłużej. Wypiłem zbyt dużo i zrobiłem się chory. Czarne kropki wypełniły mój widok i padłem nieprzytomny.

I JAK WRAŻENIA? PISZCIE W KOMENTARZACH x